Onze buik doet pijn van het lachen als ik met m’n moeder herinneringen ophaal van vroeger op de camping. Weet je nog die witte bonen in tomatensaus met smac. Smac herhalen we nog vijf keer, want het woord alleen al ligt zo lekker sappig in de bek. Smullen vond ik dat altijd, want na een hele dag buiten had ik wel zin in wat. En mams hoefde dan minder lang op haar knieën te zitten voor het campinggas. Het blikje met smac mocht ik dan openmaken met het sleuteltje. Dat sleuteltje stak je om het begin van een stukje blik en dan rolde je het net zo lang op totdat het blikje open was. Dat was nog best een precisiewerkje, want als je scheef rolde, kreeg je het blikje niet meer goed open. Inmiddels is de verpakking geavanceerd en is het sleuteltje een museumstuk geworden.
Na drie weken rondtrekken, witte bonen, pannenkoeken, macaroni en nog meer van die campinghappen moesten we thuis weer erg wennen aan de aardappelen met groente. In het weekend vroegen we dan om witte bonen in tomatensaus met smac, maar die smaakte dan lang niet meer zo lekker en leek de smac opeens op kattenvoer. Meer voor onze poezen Rikkie en Rakker. Stiekem schoof ik dan mijn hand onder de tafel om ze van het lillende vlees mee te laten smullen.
Tegenwoordig past dit tafereel niet meer in ons duurzame eetpatroon. De witte bonen gaan dit keer in een stoofschotel van drie soorten groenten. Want we moeten natuurlijk ook aan onze vezels denken. Door er een Marokkaanse twist aan te geven, halen we ook nog eens een internationale cultuur in onze Hollandse keuken naar binnen.
En toch denk ik met plezier terug aan die eenvoudige witte bonenhap van weleer.
